«πολυ μιλησαμε για την δυστυχια,
ετσι αυτη εγινε κομματι μας, κ ειναι δυσκολο να την αποχωριστουμε,
ακομα κ αν τα πραγματα πανε κατ’ευχην, αυτή θα τριγυριζει μεσα στα δωματια,
σαν η κυρια οικοδεσποινα. Την εχουμε συνηθισει κ μας εχει συνηθισει»
ΟΥΤΟΠΙΑ
η ουτοπια ειναι μια κατασταση, ενα ονειρο,
που εχει φτιαξει το ανθρωπινο μυαλο,
κ που πιστευει οτι στο απωτερο μελλον, τα ονειρα που καναμε σαν νεοι,
οταν ακομα δεν ειχαμε γινει κ μεις κατεστημενο,
οτι μπορουν να γινουν πραγματικοτητα. Μεγαλοι ανθρωπιστες οπως ο Χριστος, ο Σωκρατης, ο Πλατωνας, ο Πυθαγόρας , ο Βουδας, πιστεψαν σε μια ουτοπικη κοινωνια.
Ηταν ατομα με υψηλο δεικτη ευφυιας,
κ ισως εχεις παρατηρησει κ απο προσωπικη πειρα,
ότι οι ανθρωποι ανθρωπιστες, ειναι ταυτοχρονα κ ευφυεις. Ευφυια δεν ειναι μια μαθηματικη πραξη. Αν ηταν ετσι ,τα κομπιούτερ τωρα, θα ειχαν κατακτησει τον κοσμο,
Ευφυια ειναι κατι που υπαρχει μεσα στον ανθρωπο,
κ βλεπει τον κοσμο με ανθρωπινα μάτια. Ειναι μια πολύ απλη διαδικασια. Δεν χρειαζεται τεχνικες γνωσεις, το μονο που χρειαζεται ειναι να δεις τον κοσμο με ανθρωπινα ματια. Συνηθως βλεπουμε τον κοσμο απο ενα στενο συμφερον,
δεν κοιταμε με ανθρωπινα ματια.
Ετσι, αν η θεωρια του Δαρβινου ηταν σωστη, που ελεγε οτι επιβιωνουν οι πιο ικανοι,
τοτε,
τοτε στον κοσμο δεν θα μπορουσε να εμφανιστει κανενας ουτοπιστης. Θα ηταν αδυνατο να εμφανιστει ενας τετοιος,
γιατι ολοι οι οι σπουδαιοι ανθρωποι θα ειχαν εξαφανιστει απο την γη.
Ουτοπια σημαινει οτι υπαρχουν σπουδαιοι ανθρωποι. Οι σπουδαιοι ανθρωποι ομως δεν ειναι κ οι πιο δυνατοι,
ενας Σωκρατης, ενας Χριστος, ενας Πυθαγορας, ενας Πλατωνας, δεν ειναι δυνατον να βγουν νικητες στις κοινωνιες μας,
θα ειχαν ηττηθει κατα κρατος. Κ ηττηθηκαν. Ομως γενιουνται αλλοι,
κ αλλοι,
κ συνεχως κανουν ονειρα, ειναι ουτοπιστες. Ετσι η θεωρια του Δαρβινου ειναι αχρηστη, κ χωρις αντικειμενο ερευνας,
γιατι δεν επιβιωνουν μονο οι πιο ικανοι,
αλλά επιβιωνουν κ οι αδυναμοι, που τυγχανει να ειναι οι πιο ευφυεις. Αδυναμος σημαινει καποιος που σκεφτεται με ανθρωπιστικα κριτιρια. Στο κεντρο του μυαλου του κατοικει ο ανθρωπος.
Ετσι στον κοσμο μας οι πιο ικανοι κατεχουν την εξουσια,
κ οι πιο αδυνατοι δεν ειναι οι φτωχοι, αλλά οι ευφυεις, οι ουτοπιστες.
Αν στον κοσμο επικρατουσαν μονο οι πιο ικανοι θα ειχαμε καταστραφει τωρα.
Ομως στον κοσμο εμφανιζονται που κ που ουτοπιστες, ξανα κ ξανα ερχονται σαν σιφουνες που σαρωνουν στο περασμα τους τους κοπρους του αυγεια,
μεχρι καποιος «ικανος» να τον εξοντωσει. Ομως η ζημια εγινε. Ειναι κατι σαν το τζάμι που ραγιζει.
Ζουμε μεσα σενα ομορφο γυαλινο κοσμο,
σαν απομονωμενοι απο τον Κοσμο που μας περιβαλλει, κ καποιος που κ που, κατεβαινει απο τον ουρανο, πεταει μια πετρα πανω στο γυαλι. Το γυαλι ραγιζει,
κ μεις που ειμαστε μεσα, κ θελουμε να βγουμε εξω κ δεν θελουμε. Νιωθουμε ασφαλεια μεσα στο κουβουκλι που φτιαξαμε.
Τον εξαποστέλλουμε απο κει που ηρθε, μεχρι να ελθει καποιος αλλος με την ουτοπια του,
κ να τον εξαποστείλουμε κ αυτόν απο κει που ηρθε. Ομως το γυαλι συνεχως ραγιζει.
Η Ουτοπια ειναι το πιο πραγματικο πραγμα στον κοσμο. Μια ουτοπικη, ανθρωπινη, οικολογικη, με σεβασμο προς το περιβαλλον κοινωνια, ειναι οσο ποτε αναγκη των καιρων.
Η Ουτοπια μας κτυπα την πορτα. Ας της ανοιξουμε.