ξυπολυτοι,
ειχαμε ματωθει. Τρεχαμε να σωθουμε απο τα αεροπλανα,
ο τοπος μας– αυτη η αγαπημενη γη- ειχε γινει κολαση-
που κ που κοιταζαμε πισω κ βλεπαμε μονο μαυρο. Ηταν ιουλιος, καλοκαιρι, κ το μονο χρωμα που ηταν διαθεσιμο για μας, ηταν το μαυρο,
τα αλλα χρωματα τα ειχε καλα φυλαγμενα η φυση για να μας τα δωσει για μετα.
Ο καλιτεχνης ανθρωπος ειχε τρελαθει κ σκορπισε πανω στον ομορφο καμβα με τα πανεμορφα χρωματα το μαυρο.
Ομως επειδη το μαυρο δεν υπαρχει στην φυση- ειναι μοναχα ελλειψη φωτος-
αρχισε σιγα σιγα να ξεφλουδιζει το μαυρο-πιθανον απο το εντονο φως του ηλιου-
κ άρχισαν να φαινονται, κατω από το μαυρο χρωμα, τα χρωματα,
κ σε αλλα σημεια εβγαινε μονο του, κ σε αλλα επρεπε να το τραβηξουμε να βγει,
σαν ξεραμενες πληγες πανω στο σωμα. Οταν ήμασταν παιδια κ παιζαμε κ τα γονατα μας ηταν γεματα μεραμενες πληγες.
κ σιγα σιγα ο πραγματικος πινακας αρχισε να εμφανιζεται. Κ ολοι παραδεχονταν οτι πιο ομορφο πινακα δεν εχουν δει.
σημ: το πιο πανω ειναι αφιερωμενο σε ενα κυπαρισσι. Περνουσα απο εκει στην βολτα μου, μαζι με τα σκυλακια μου, σχεδον καθε μερα, κ το χαιρετουτσα. Κουναγε κ αυτο τα κλαρια του. Χθες δεν ηταν εκει. Το εκοψαν, δεν ξερω γιατι. Δεν εχω κανενα παραπονο οτι το εκοψαν κ οτι οι ανθρωποι ειναι κακοι. Ειναι τετοια η ζωη μας, που σημερα ειμαστε κ αυριο οχι, κ θα πρεπει να ειμαστε λιγο πιο ανθρωπινοι, λιγο πιο ευαισθητοι, μεταξυ μας , μεταξυ εμας κ της φυσης. Ισως το σκέφτηκα το κυπαρίσσι επειδη κ η Κερυνεια εχει αρκετα,
εκει ορθια, σαν να θελουν να ακουμπησουν τον ουρανο. Καλο σου ταξιδι κυπαρισσάκι οπου κ να πηγαινεις τωρα που σου γραφω.
ευχομαι σε ολους καλο πασχα, με εκτιμηση κριστοφ