στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
περπατουσαμε μαζι χερι χερι,
εσυ εμεινες λιγο πιο πισω - δεν ξερω γιατι, ισως για να δεις το τοπιο μονος σου. Παντα σου αρεσε να μενεις πισω κ να στοχαζεσαι τον κοσμο. Η σιωπη ελεγες ειναι η μεγαλυτερη ευλογια,
οπως οταν κοιμασε ενα βαθυ υπνο χωρις ονειρα.
Οταν γυρισα να σε φωναξω δεν ησουν εκει, ακουσα μονο μια κραυγη. Φοβηθηκα, γιατι αναμεσα απο τους στρατιωτες κ την ομιχλη σε ειδα να μου λες γεια σου,
κ συ σαν ομιχλη. Δεν σε ξαναειδα, μονο στα χερια μου εχω κατι το αψυχο: τις φωτογραφιες σου.
τοτε τα εβαλα μαζι σου, γιατι αν δεν εμενες πισω, αν… τωρα θα ειμασταν μαζι.
Εχουν περασει απο τοτε 42 χρονια. Ακομα περιμενω να γυρισεις απο την σιωπη. Ακομα κ αν μου πουν οτι πεθανες δεν θα το πιστεψω.
εισαι μαζι μου.
Σε λιγω θα μπω κ γω στην σιωπη. Γεραματα βλεπεις. Δεν μπορουμε να κανουμε κατι για αυτο, οταν αυτά θα ελθουν εμεις θα φευγουμε,
ομως εσυ σιωπησες νεος, ξαφνικα κατεβηκε ενα συννεφο κ σε πηρε,
-επρεπε λεει να φυσηξει ο ανεμος κ να ταξιδεψουν τα καραβια στην τροια-
Θαρρω πως ακομα κ να παω στους ουρανους η ματιά μου θα γυριζει πισω στα γηινα κ θα σε ψαχνω. Ομως εσυ εισαι εκει. θα ελθεις να με καλωσορίσεις, θα αγκαλιαστουμε,
θα μιλησουμε για ολα που εσυ δεν ησουν παρων. Ομως εσυ θα γυρισεις κ θα μου πεις: ημουν παρων μαζι σου, δεν ελειπα,
ημουν παντα μαζι σου!
στους αδικοχαμενους του 1974. Κυπρος
