Οταν διαβάζουμε ποιητες νομιζεις οτι σε καταπλακωνει το στερεωμα. Μιλουν τοσο καταθλιπτικά που θελεις να κλεισεις αυτο το καναλι κ να βαλεις μια αλλη εκπομπη, να ας πουμε μια κουτσομπολίστικη εκπομπη. Ετσι θα περασεις ομορφα, θα ξεχαστείς κ θα πεσεις για υπνο, φρεσκος την επομενη μερα, για να ξαναρχισεις την μερα σου με κεφι κ χαρα.
Οι ποιητες ειναι πολυ ανιαροί, καταθλπτικοι, δειχνουν να ζουν σε ενα αλλο κοσμο, ξενο με τον δικο μας. Εμεις ασχολουμαστε με σπουδαια πραγματα κ οι ποιητες μια σκέτη καταθλιψη, μια βαρεμαρα.
Οι ποιητες! Οι ποιητες σου λενε την αληθεια χωρις φτιασιδωματα. Εξαλλου δεν εχουν να κερδισουν τιποτε απο το να σου λενε την αληθεια οπως ειναι. Ισα ισα, μπορει να βρουν τον μπελα τους, να κατηγορηθούν για λιποτακτες.
Μοιάζει με πολεμο η ζωη μας,
κ οι ποιητες γυριζουν την πλατη τους σε αυτο τον πολεμο, λεγοντας στην ανθρωπότητα οτι ο πολεμος ειναι μια εφευρεση του ανθρωπου, κ οτιδηποτε εχει εφευρει ο ανθρωπος δεν ειναι τιποτε αλλο απο παραμυθια.
Πιστευω στον ανθρωπο. Για αυτο υπαρχουν οι ποιητες. Αν δεν υπηρχε ο ανθρωπος δεν θα υπηρχαν κ οι ποιητες. Ο ανθρωπος ειναι ποιηση κ τιποτε αλλο. Μονο ποιηση.
Σιγουρα υπαρχουν αναμεταξυ μας σπουδαιοι ποιητες, κ οι μετριοι, κ ποιητες που δεν εχουν καμια αξια να τους διαβασεις, που μιλουν, για παράδειγμα, για την αγαπη μεταξυ δυο ανθρωπων, το ρομαντσο, για καποιον που αγαπουσε κ τον εγκατέλειψε η αγαπημενη του, κ τωρα γραφει στιχους, να της πει να γυρισει πισω γιατι δεν μπορει χωρις αυτη. Καποιος αλλος μιλα οτι τον προδωσε η αγαπη του.
Ειναι ανιαρη η ποιηση γιατι μιλάς με υποθεσεις κ για πραγματα ανεφαρμοστα, εξωπραγματικα, χωρις καμια πρακτικη αξια, μιλουν ακαταλαβιστικα, ειναι διπλωματες, μιλουν για το φεγγαρι σαν κατι το σπουδαιο, ομως στην πραγματικοτητα το φεγγαρι δεν ειναι παρα ενας ξερότοπος, μια ερημος. Αν ακολουθησεις τους ποιητες σιγουρα θα τρελαθεις. Για να μην τρελαθεις θα πρεπει να δεις την ζωη λιγο πιο απομακρα, λιγο πιο αποστασιοποιημένα απο την λογικη. Η ποιηση δεν ειναι λογικη. Ειτε θα εχεις λογικη ειτε θα εχεις ποιηση, εσυ διαλεγεις. Οι πιο πολλοι διαλεγουν την λογικη για αυτο δεν μπορουν να καταλαβουν την ποιηση. Αν ακολουθησεις αποκλειστικα την λογικη θα τρελαθεις. Αν ακολουθησεις την ποιηση θα τρελαθεις το ιδιο. Ο ενας, αυτος που ζει αποκλειστικα απο την λογικη ειναι ενας τρελος του φρενοκομειου, κ ο αλλος, αυτος που ακολουθει την ποιηση ειναι ενας ανθρωπος που προσπαθει να ξεπερασει το μυαλο για να φτασει καπου. Μονο οταν καταφερεις να πεταξεις το μυαλο εντελως, μπορει να φτασεις καπου. Οταν αφεθεις κ πεις παραδίνομαι αμαχητι στα χερια Σου, τοτε είσαι ηδη εκει, αναμεσα σε θεους κ συ ενας θεος.
Η ποιηση δεν προσπαθει ποτε να αποδειξει κατι. Αν προσπαθει δεν ειναι ποιηση, ειναι λογικη, ειναι μαθηματικα, ειναι γεωμετρια, ειναι γεωγραφια, ειναι υπολογισμοι, προσθαφαιρέσεις.
Πολλοι μιλουν κ λενε οτι η πιο βασικη ενέργεια που εχουμε ολοι μας ειναι η σεξουαλικη ενεργεια. Δεν εχουμε αλλη ενεργεια, ειναι η μοναδικη που εχουμε. Ετσι ολες οι δραστηριοτητες του ανθρωπου περιστρεφονται γυρω απο το σεξ. Ο πλουτος, η δυναμη, το κυρος, η διασημότητα, ολα αυτα ειναι απλα εκφρασεις της σεξουαλικης ενεργειας. Το ζητουμενο ειναι να μεταμορφωσεις το σεξ, σε αγαπη, σε σιωπη, σε συνειδητοτηα. Ετσι μιλουν οσοι γνωριζουν για τα εσωτερικα βαθη της ανθρωπινης ψυχης. Ολοι οι ανθρωποι ειναι ιδιοι, για αυτο αυτοι που γνωριζουν, επειδη εχουν γνωρισει τον εαυτο τους, γνωριζουν ταυτοχρονα κ εσενα, επειδη ολοι ειμαστε ιδιοι. Οταν ρωτησαν τον Ηρακλειτο, πως γνωριζει ολα αυτα; Αυτος απαντησε οτι: γνωριζω τον εαυτο μου.
Οι ποιητες υποψιαζονται για αυτο το εσωτερικό ταξιδι, ψαχνουν στα τυφλα, εχουν μια εσωτερικη παρορμηση οτι καπου εκει υπαρχει κατι που αξιζει να ανακαλύψουν, ειναι μια αφόρητη διψα για αναζητηση.
Ετσι, αν εισαι ανθρωπος που αναζητας κύρος, διασημοτητα, βραβεια, εξουσια, πολλα χρηματα, αναγνώριση, επαινο, τοτε η ποιηση ειναι κατι το αχρείαστο για σενα. Δεν εισαι ακομα ετοιμος, δεν ηλθε η ωρα σου, εχεις επιθυμιες, θελεις να γινεις κατι, δεν εισαι ετοιμος κ δεν θα καταλαβεις πολλα απο ποιηση. Μπορει κιόλας διαβαζοντας ποιηση να εξαγριωθεις, η ακομα χειροτερα να χρησιμοποιησεις την ποιηση σαν αλλοθι για να καμουφλαρεις ποταπές δικες σου ενεργειες, σαν να θελεις να ξεγελασεις τον Φυλακα, για να μπεις στον παραδεισο. Για να διαβασεις ποιηση πρεπει να την εχεις αμεσα αναγκη, να θελει τροφη η ψυχη σου, μονο τοτε μπορει να την καταλαβεις. Καταλαβαινω δεν σημαινει οτι γνωριζω, γιατι θα σου κανει εντυπωση οτι οσο περισσοτερο προχωρας μεσα στη ποιηση, τοσο πιο πολυ θα γνωριζεις οτι δεν γνωριζεις. Η ποιηση ειναι ενα συντροφος στο δικο σου ταξιδι, δεν σε ξεδιψουν, περισσοτερο ειναι η αποδειξη οτι ανθρωπος εχει ψυχη. Ειναι μια ενδειξη, οτι εκει μεσα κατι υπρχει. Μπορει κ οχι. Δεν υπαρχει τιποτε το σιγουρο, ειτε ακολουθησεις τον καθαρα υλικο κοσμο, ειτε τον πνευματικο δεν υπαρχει τιποτε το συγουρο οτι θαβρεις κατι. Ετσι η αναζητηση του υλικου κοσμου δεν εχει δωσει τιποτε σε κανεναν, κ οσοι εχουν βρει κατι μεσα στη ψυχη τους απλα καθονται σιωπηλοι κ διαλογιζονται, κ να τους ρωτησεις για να σου πουν κατι μενουν αμιλητοι. Η Αληθεια δεν μπορει να ειπωθει σου λενε. Σου μιλουν για την απολυτη σιωπη, το απολυτο τιποτα, το ενιαιο του Ολου, την ενοτητα των παντων.
Η ποιηση ειναι μια προσωπικη υποθεσης του καθενος. Οταν θα εχεις βαρεθει απο τον υλικο κοσμο, οταν θα εχεις απηυδήσει απο αυτον, οταν θα εισαι πλεον γεματος απο τον υλικο κοσμο, τοτε θα στραφεις προς την ποιηση σαν την μονη λυση. Η αλλη λυση ειναι να αυτοκτονησεις, γιατι ποιο το νοημα να ζεις σε εναν κοσμο παραλογο;
Αν εχεις βαρεθει απο εκει εξω ελα στην παρεα μας. Δωσε στην ζωη σου μια ευκαιρια, μπορει να χασεις μπορει κ οχι, ετσι κ αλλιως η ποιηση μιλα για τα πραγματα που δεν μπορουν να αγοραστουν κ να πουληθουν, την αγαπη, την ευγνωμοσυνη, την εκτιμηση, την αλληλοκατανόηση, την συνειδητοτα κλπ.
να εχεται μια ομορφη μερα γεματη υλικα αγαθα κ γεματη ποιηση