Γυρω μας οι μηχανες, η τεχνολογια. Κ δεν ξερω τι συνεβηκε; Καποιος εστρεψε την μηχανη εναντιον του ανθρωπου, εναντιον του ανθρωπου κατασκευστη μηχανων. Σαμπως κ η μηχανη αποκτησε ευφυΐα κ κινηθηκε εναντιον του κατασκευαστη της. Αν κοιταξεις λιγο πιο προσεκτικα θα παρατηρησεις οτι πισω απο την μηχανη στεκεται ενας σκοτεινος τυπος, που φορα ψηλο καπελο, εχει μαυρο χαρτοφυλακα, φορά απαραίτητα γραβατα κ ειναι ντυμενος στα ολομαυρα, ενα κοστουμι του οικου Βουϊτόν αξιας καμποσων εκατομμυριων. Μεσα στο σακακι του,
εκει που ηταν πριν η καρδια του,
εχει ενα Κενό. Η καρδια του ειναι εκει, αλλα ειναι σε κατασταση απλης τροφοδοσίας αιματος για να μην πεθανει-οχι η καρδια- αλλα αυτος που την εχει.
Αυτος ο σκοτεινος τυπος δεν ανηκει μονο στην μερκελ κ στην καθε μεργκελ, αλλα ειναι σημα κατατεθεν ολων μας. Το δακτυλο δεν δειχνει εξω αλλα μεσα.
Η μηχανη που κατασκευασες ειναι απλα μια μηχανη. Παντα ηταν ετσι. Μεσα στη μηχανη δεν υπαρχει κατι το υπερφυσικο. Η μηχανη αποτελειται απο εξαρτηματα που ολα υπακουουν στους νομους της φυσης. Αν κατι δεν υπακουει στους νομους της φυσης , αν κατι εκει μεσα δεν δουλευει αρμονικα με τους νομους της φυσης εχουμε καταστροφη του μηχανηματος. Η μηχανη λοιπον ειναι μια εφαρμογη, των ειδη υπαρχόντων νομων της φυσης, στην υπηρεσια του ανθρωπου. Ομως ο χειριστης της μηχανης την στρεφει εναντιον του ανθρωπου κ εναντιον της φυσης.
Σημερα στη χωρα μας γινεται μια προσπαθεια, η χωρα, να ξαναποκτησει την αξιοπρέπεια της κ θα πρεπει να κτυπηθει με τα διαφορα διαβρωμένα κατεστημενα. Ο αγωνας δειχνει ανισος, κ ειναι. Εχει να παλεψει με τις παλιες μιζερες νοοτροπιες. Δεν ειμαι πολιτικοποιημενος αλλα παρακολουθω με προσοχη την προσπαθεια αυτων των νεαρων, που προσπαθούν να κοψουν τα χερια κ τα ποδια της λερναιας υδρας. Ο αγωνας ειναι σχεδον απο την αρχη προκαθορισμενος, προδιαγεγραμμενος, ντεφάκτο, με τετελεσμένο, προβλέψιμο τέλος, αλλα ζουμε στη χωρα που εφεύρε τον Ηρακλη κ την λερναια υδρα κ τους θεους του Ολυμπου, τον Σωκρατη, τον Πλατωνα, τον Ηρακλειτο, τον Πυθαγορα. Ετσι ολα ειναι πιθανα. Το οτι μπορεις κ ονειρεύεσαι ομορφα ονειρα, ειναι κ συμβολη κ των Ελληνων, αρχαιων κ νεων. Ευχομαι απο την καρδια μου, σε αυτους τους νεαρους αιθεροβάμονες να ειναι παντα νεαροι κ Ελληνικοί.
Η λερναια υδρα δεν εινα τιποτε αλλο παρα Εμεις, οι μιζεροι. Οι μηχανες, η συγχρονη ομορφη τεχνολογια ειναι εκει, κ περιμενει να κανει τα θαυματα της. Ο δρομος ειναι μονοδρομος,
οπως ειναι ο Χρόνος. Οι πισω πορτες ειναι κλειστες. Υπαρχει μονο το τωρα κ το μελλον,
κ μπροστα μας μια λερναια υδρα,
φτιαγμένη απο μικρα ανθρωπακια,
στο μποι του τιποτα,
κ Συ ενας Μυθος. Ενας Ελληνικος Μυθος.
Η γιαγια διπλα στο τζακι κ γυρω της τα παιδια να την κοιταζουν στα ματια, που λαμπιρίζουν απο την φωτια κ αυτη διηγωντας τα παραμυθια της, να κανει την φωνη της τοσο βαθειά, σαν να βγαινει απο τα βαθη μιας αρχαιας, πολύ αρχαιας σπηλιας.
Ηλθαν κατι τουριστες κ βγαλαν φωτογραφιες κατω απο τα αρχαια ερειπια μας κ καποιος ξενος πηγε κ φιλησε μια πετρα. Γυρισες το κεφαλι σου για να μην σε δει κ δακρυσες.
Τοσο περηφανος λαος. Ενας Μυθος.
Ο Ηρακλης, με ενα μαχαιρι κ ενα δαδι φωτιας, εκοψε κ το τελευταιο κεφαλι της λερναιας υδρας, το αθανατο. Το κεφαλι δεν εμοιαζε με τερας. Φορουσε ενα ψηλό καπελο, γραβατα, ενα μαυρο κοστουμι της τελευταιας πασαρέλας, γλοιωδες προσωπο σαν τους γερασμενους πολιτικους μια γηραιας ευρωπης. Εκανε ενα γδουπο κ ολα ηταν τελος. Ο χειριστης της Μηχανης ηταν παρελθον.
Ο Ηρακλης αφου εθαψε το αθανατο κεφαλι, πλησιασε την Μηχανη. Ηταν μια μηχανη ανθρωπινη. Τοσο ομορφα φιαγμενη! Την περιεργάστηκε απο παντου. Τοσο ομορφη μηχανη! Η Τεχνολογια μεχρι τις μερες μας. Γονατησε μπροστά της σαν να ηταν θεος. Της φιλησε τα ποδια. Πιο πισω του ο Ιόλαος εκανε το ιδιο. Μετα ο Ηρακλης σηκωθηκε κ πατησε το κουμπι της. Ξεκινησαν σιγα σιγα τα εξαρτήματα της να δουλευουν ενα ενα. Στο κοντρολ, στην μεγαλη μπλε οθονη της, παρουσιαστηκε μια φιγουρα, μια ανθρωπινη φιγουρα. Εμοιαζε σαν θεος, σαν Διας. Φόραγε ακουστικά. Ο ηχος ολοενα κ μεγαλωνε. Ηταν ενα ρυθμικο, μπιπ- μπιπ, σαν δορυφος Σπουτνικ. Ο γνωστος ρυθμικος ηχος που υπαρχει παντου μεσα σε ολα τα πραγματα, που συντροφεύει ολα τα πραγματα. Κ ο ηχος ολοενα μεγαλωνε,
σαν να ξυπνουσαν τα καλοκαιρινα τζιτζικια απο ενα βαθύ υπνο κ με το πρωτο φως επιαναν δουλειά.
Οι Μηχανες,
κ πισω απο τις Μηχανες ο Ανθρωπος. Τιποτα δεν θα ηταν το ιδιο απο δω κ μπρος.
Η ιστορια ειναι αφιερωμενοι στους Ελληνικους Θεους.
Κοιταξε ξανα τον τιτλο: «ο κοσμος αλλαζει, εμεις μενουμε ιδιοι». Καπως πεσιμιστικός τιτλος. Πολλα χωρια παλευουν με τις λασπες εκει στη Βορεια Ελλαδα, κατι αρχαια γιοφυρια τα γκρεμισε το νερο, ο μεροκαματιαρης βλεπει το βιος του να βουλιαζει, να καταστρέφεται, ανημπορος να αντιδρασει. Γιατι θεε μου; Ενα ερωτηματικο που το παίρνει κ αυτο το ερμητικο ρεμα,
σαν παλιο σιδερο,σαν κλαρι, σαν σκευος μιας κουζινας.
Κ σιγουρα, οταν αυτη η θεομηνία περασει θα ξαναστρωθει στη δουλεια να ξαναφτιαξει το βιος του. Ακομα κ τα αρχαια γεφυρια θα τα ξαναφτιαξει, απλα κ μονο επειδη σεβεται τους προγονους του. Θυμαμαι ιστοριες πολεμικες, ο κοσμος δεν ειχε να φαει κ οταν καποιος πηγαινε να παιξει λιγο μουσικη μαζεύονταν κοσμος γυρω του να ακουσει, να χορτασει η ψυχη του, κ ας πειναγε το σωμα του. Αυτη η ψυχη! Πολλοι λενε οτι οταν πεθαινει το σωμα πεθαινει κ η ψυχη.
Οταν ηλθαν εδω οι Γερμανοι σαν κατακτητες κ κρεμασαν την σημαια τους στην Ακροπολη, την σβαστικα, εναν αγκυλωτό μαυρο σταυρο, μετα απο λιγο ο Γλεζος την κατεβαζε κ ξαναεβαζε την Ελληνικη κ ολη η κατεχομενη ευρωπη το εβαζε πρωτοσελιδο στις παρανομες εφημεριδες. Δεν ηταν το ρουχο,
ηταν ο Φειδιας,
ο Ανδρουτσος, κ αφου τελειωσε ο πολεμος, τον γκρεμοτσακισαν απο την Ακροπολη, κ οι φιλοι του τον τυλιξαν μεσα στη σημαια κ το εθαψαν,
κ τωρα πανω σε αυτην την σημαια,
Ειναι η ιδια σημαια που ανεμιζε ο Σωκρατης οταν ηταν νεος κ πολεμαγε τους εχθρους κ εσωζε τον φιλο του σε μια μαχη. Η ιδια σημαια που τον τυλιξαν αφου ηπιε το κωνειο. Σαμπως κ αυτη εχει ζωη. Δεν ειναι το ρουχο, ειναι η ψυχη που χρονο με το χρονο μεγαλωνει. Μεγαλωνει η ψυχη του ανθρωπου,
ειναι ο τιτλος ολων των ανθρωπινων δημιουργημάτων εδω πανω. Το μεγαλωμα της ψυχης του ανθρωπου. Ενα μεγαλωμα χωρις τελος κ ουτε αρχη. Ανηκει σε ολους τους ανθρωπους που εχουν περασει απο αυτη τη Γη, σε μας που ειμαστε εδω κ στους αυριανους. Ειναι ευθυνη ολων μας κ του καθενα μας ξεχωριστα, μια φιγουρα καποιου χορου,
ενα τσαμικο, εναν ζειμπεκικο, ενα βαλς στο κεντρο της Ευρωπης εξω απο μια τραπεζα, χωρις ουτε φραγκο στην τσεπη, με την κοπελα σου αγκαλια να χορευεις,
κ γυρω οι ρακένδυτοι ξεδοντιασμένοι ζητιανοι να σχηματιζουν πανω στο προσωπο τους ενα ομορφο, αυθορμητο, σπανιο, ανεκτίμητο, ελπιδοφορο χαμογελο. Σαν να χαμογελα η ψυχη τους. Μεγαλωνουμε.
-Πως λεγεται αυτο το πανεμορφο μερος;
-Γη. Ειναι η Γη μας