Γνωριζω οτι εισαι υπερβαρος, δοκιμασες ολων των ειδων τις διαιτες κ απετυχες. Μετα απο καθε διαιτα γυριζεις στον παλιο καλο εαυτο σου με επιπλεον κιλα. Τρεχεις απο ινστιτουτο σε ινστιτουτο. Συρρικνωνεται συνεχως το πουγκι σου κ διαστελλεται το στομαχι κ ο ογκος σου. Τις νυχτες δεν κοιμασε, δοκιμασες τα παντα κ επιστρεφεις τελικα στο σπιτι με την μεριά του οδηγου να γερνει ολο κ πιο πολυ. Βουλιαζει ολο κ πιο πολυ η αριστερη κ ανυψωνεται ολο κ πιο πολυ η δεξια πλευρα. Η ανατροπη ειναι σχεδον σιγουρη αν οχι πλεον οι τροχοι γυριζουν στον αερα. Αν ακομα ζεις εχω να σου δωσω μια συμβουλη για να φερεις τα ζυγια σου. Τρωε υγιεινα!
Ο υπερβαρος κοσμος μας.
Προχθες ειχαμε το Πολυτεχνειο , σημερα διαβαζα για την προσπαθεια ανευρεσης των οστων του ανδαλουσιανου ποιητη Λορκα που δολοφονησαν πειθήνια οργανα συμφεροντων. Αν ριξεις μια ματια στον κοσμο, αλλο απο καταστροφη δεν ειναι ο ανθρωπος. Εριξα κ μια ματια εκει στους Ινκας κ τον εμφυλιο που ειχαν μεταξυ τους. Η λογοτεχνικη βραδινη εκπομπη στην τηλεοραση ηταν αφιερωμενη σε ενα βιβλιο με ποιηματα τουρκοκυπριων κ ελληνοκυπριων ποιητων κ τα εμποδια που συναντησαν για να εκδοσουν αυτο το βιβλιο πριν 20 χρονια. Τι ειμαστε τελικα, ανθρωποι ή ζωα; Ποιο φαντασμα μας κατατρεχει, κ συνεχως θελουμε να σφαξουμε ο ενας τον αλλο; Εχει μελλον η ανθρωποτητα; Αξιζει να επιβιωσει αυτο το ειδος;
Το προβλημα με την κατηφορα του κοσμου μας δεν εχει να κανει με το Εξω. Εχει αμεση συνδεση με το Μεσα. Ο εχθρος ειναι μεσα μας, ειμαστε αρρωστοι. Ομως εμεις νομιζουμε οτι ο εχθρος ειναι Εξω, ετσι σκοτωνω τον Παλαιστινιο κ ο Παλαιστινιος εμένα.
Γυρισε λιγο το κεφαλι σου προς τα πισω, στην ζωη που εζησε ο ανθρωπος μεχρι τωρα, μια στραπατσαρισμενη ανθρωπιά.
Ανθρωπιά,
ρεει μεσα στο αιμα σου σαν ταυτοτητα,
η ταυτοτητα σου,
κ μετα ενα αποτυπωμα. Απολυτα δικο σου!
Το ξερω ! Ειναι δυσκολη η ζωη, συνεχως σε στριμωχνει στη γωνια, θελεις να κανεις αντιποινα. Ειναι ενας αγωνας πινγκ πονγκ κ οσο πιο δυνατα πετας το μπαλακι τοσο πιο δυνατα γυριζει πισω. Ασε την ζωη να κανει τα δικα της, θα μεγαλωσεις, θα κανεις τα δικα σου, μετα θα γερασεις, δεν θα μπορεις να φας μονος σου, θα σε ταιζουν αλλοι, θα ξαναφορεσεις πάμπερς στα γεραματα, θα εχεις ακράτεια, θα ξεχνας ολο κ πιο συχνα, θα σερνεις τα ποδια σου, ειναι γνωστη η ιστορια, πασιγνωστη, θα φυγεις, κ σιγα σιγα το σημαδι που αφησες θα ξεθωριασει οσο μεγαλος κ να εισαι. Ειναι ενα παιχνιδι η ζωη, σιγουρα ειναι ενα παιχνιδι κ μεις αντι να παιξουμε, σκοτωνομαστε μεσα στις αλανες του κοσμου για μεγαλεια κ αξιωματα.
Εκει στο Ματσου Πιτσου, στην Νοτια Αμερικη οι Ινκας κ ο βασιλιας τους. Πεθανε ο βασιλιας τους κ τον αφησαν στον ηλιο για να γινει παστός σαν σύκο κ μετα τον περιέφεραν στους δρομους σαν να ηταν ζωντανος κ τον προσκυνουσαν. Η βόλτα της μουμιας κρατησε πολλα χρονια μεχρι που καποιος αλλος φιλοδοξος πολιτικός ηθελε να διεκδικησει την εξουσια. Αρχισαν εμφυλιο με αποτελεσμα οταν εφτασε η τορπιλάκατη θαλαμηγος του Κολομβου στην αμερικη, να βρει το ενδοξο παρελθον των Ινκας πεθαμενο, μονο ερειπια. Δεν το βομβαρδισε κ ετσι σωθηκαν τα αρχαια κτηρια. Ολα τα γεγονοτα οσο ενδοξα κ να ειναι, ειναι απλα γεγονοτα, απλουστατα γεγονοτα, που εσυ νομιζεις οτι ειναι μεγαλα επειδη, εσυ, τους δινεις αξια. Συννεφακια στον ουρανο ειναι. Οτιδηποτε εχει αρχη περικλείει κ το τελος του. Ο ανθρωπινος πολιτισμος ειναι απλα ενα κομπασμός:
-Κοιταξε Εγω ποιος ειμαι!
Η ζωη εδω πανω ειναι απλα ενα παιχνιδι. Κατεβαινεις στον στιβο, βαζεις ενα δυο γκολακια κ σηκωνεσαι κ φευγεις. Ας ειναι το παιχνιδι οσο πιο αναιμακτο γινεται.
Εγιναν επεισοδια στην εξεδρα με πετρες, ξυλα, ροπαλα. Η κατασταση στον στιβο δεν ηταν καλυτερη. Παραγοντες, παραγοντισκοι, δοξες, συμφεροντα, χρημα , ανθρωποι ενα κουβαρι. Ο καλυτερος απλα μια καλυτερη γωνια στο κοιμητηριο, μια χρυσαφενια ταφοπλακα, μια μπρούτζινη προτομη, μια δημοσια αργια.
Η τροχια της μπαλας στον αερα τιποτε αλλο παρα μια τροχια στο κενο,
που ψαχνει να βρει τον στοχο,
Αν υπαρχουν γυρω θεατες , ή στη πορεια της θα περασει κατω απο γκολποστ, δεν εχει καμια σημασια. Ποτε δεν ειχε. Κ ο στοχος ειναι απλα μεσα στην φαντασια σου, ηταν παντα ανυπαρκτος απο καταβολης κοσμου.
Σηκωθηκα αργα-αργα απο την καρεκλα μου-γερος πια- πλησιασα την κομμενη ελια εξω απο το σπιτι μου, εκει στο πεζοδρομιο. Εβαλα δυο ξυλινα στηριγματα για τα νέα νεαρά βλασταρια της που πρωτοβγαιναν στο φως . Την αλλη μερα καποιος τα εκοψε κ αφησε τα ξυλινα στηριγματα ορφανα. Την επομενη μερα πεταξε κ αυτά στα σκουπιδια.
Πελεκημένα ανθρωπάκια, σαν ενα καλουπι, ακομα κ το γέλιο κ το κλάμα μοιαζει ιδιο,
ενα ολοιδιο καλουπι,
σαν καψούλι σε κανόνια, σαν οβιδες, σαν σφαιρες. Ενα αναλωσιμο υλικο,
ενα καταναλωτικο προιον,
με ολες τις νομιμες προδιαγραφες πανω του,
σαν κόκα κόλα . Ενα πεταμενο τενεκεδενιο κουτι διπλα στα ξεριζωμενα κλωναρακια μιας ελιας. Κόκα κόλα. Κόκα.
Το αηδονι μεσα στο κλουβι κατω απο την πορτοκαλιά να κελαηδα οπως παντα,
Στην βεραντα το αφεντικο του, μετα απο εγκεφαλικο μεσα στο κόσμο του κόσμου του,
σαν διπλη φυλακη ασφαλείας. Δυο κουκοι πανω στο πεζουλι να τρωνε τα ψιχουλα που τους εβαλα. Πιο κει, πανω στην κεραια της τηλεορασης , ενα κορακι,
σαν μαεστρος πανω στο ποντιουμ που διευθυνει ορχηστρα.
Να περνατε ολοι ομορφα