Μολις ειχε παρει το βραβειο Νομπελ λογοτεχνιας. Επρεπε να ηταν ευχαριστημενος. Οι προσπαθειες μιας ζωης ειχαν αισιο τελος. Δεν επεδιωκε το βραβειο, ομως αφου ηλθε το καλοδεχτηκε. Οι συναθρωποι του αναγνωριζαν το ταλεντο του. Οταν λεω προσπαθειες δεν εννοω προβολη, ουτε διαφημηση του εαυτου. Οταν λεω προσπαθειες εννοω προσπαθειες να αποτυπωθει η ψυχη πανω στο χαρτι.
Βρηκε μια προφαση κ βγηκε εξω από τον χωρο δεξιωσεων. Μετα την απονομη του βραβειου, παρακαθησαν ολοι οι καλεσμενοι σε γευμα. Κορωνα της βραδιας ηταν αυτος. Βρηκε μια προφαση κ βγηκε εξω . Αυτό το βραβειο κ ολη αυτή η προβολη, τον ειχε στρεσαρει πολύ. Συνεντευξεις σε καναλια, σε εφημεριδες, σε κάθε ειδους εντυπα. Τωρα καταλαβαινε τι είναι να εισαι διασημος.
Εξω εκει εκανε κρυο. Ο καιρος στη Σουηδια είναι ψυχρος. Σκανδιναβικες χωρες. Η Σουηδια είναι μια χωρα με πληθυσμο σαν την δικη μας. Ειναι απογονοι των βικιγκς. Οι βικιγκς ηταν εξερευνητες, πειρατες, εμποροι, μισθοφοροι κ εκαναν το ντεπουτο τους κατά την διαρκεια του μεσαιωνα.
Αναψε τσιγαρο. Ενιωθε νευρικοτητα με ολη αυτή την απονομη του νομπελ. Του αρεσε παντα να γραφει. Ηταν ο τροπος που ευρισκε επαφη με τα εξω του. Ο τροπος συνδεσης του μεσα με το εξω του. Οταν εγραφε δεν ηταν αυτος, γινοταν ενας άλλος κ τωρα αυτος ο άλλος βραβευοταν. Μπορεις να πεις ότι, ολοι οι μεγαλοι δημιουργοι του κοσμου, τους διαλεξε μια ανωτερη δυναμης για να υπαγορευσει τις βουλες της, μεσω αυτων. Ηταν τα μεσα. Ολοι οι μεγαλοι δημιουργοι είναι τα μεσα, το αυτοκινητο. Οδηγος δεν είναι αυτοι αλλα Αυτος. Αυτος μπορει να παρει το ονομα του Θεου, του Συμπαντος, της Συνειδητοτητας. Εξαρτατε από πια σκοπια τα βλεπεις τα πραγματα. Εμεις ειμαστε τα κομπιουτερ, είναι ο τροπος που βλεπω εγω τα πραγματα. Ειμαστε απλες μηχανες, με καποιο προγραμμα μεσα μας. Το προγραμμα ονομαζεται: «κοινωνια που ζεις». Εχεις ακριβως τα ιδια χαρακτηριστικα που εχουν κ οι αλλοι κατοικοι της χωρας που ζεις. Το προγραμμα που εχεις μεσα σου δεν είναι του Θεου αλλα του ανθρωπου. Το απρογραμματιστο προγραμμα ονομαζεται Θεος. Θεος σημαινει Κενοτητα.
Ετσι τωρα, ειχαν βραβευσει ένα λογοτεχνη, που ηξερε ότι δεν εγραφε αυτος, αλλα καποιος άλλος, κ που βραβευτηκε για κατι που δεν ηταν δικο του, αλλα που ανηκε σε ολους. Ειχε καιρο που ασχολούνταν με την ποιηση κ το γραψιμο- το γραψιμο προυποθετει μοναχικοτητα- κ ηξερε πλεον καθαρα ότι όταν εγραφε εμπαινε ολο κ περισσοτερο σε σιωπη. Σταματουσε το μυαλο του, αδειαζε από κάθε «φιλοσοφια» κ τοτε ευρισκε την ευκαιρια, Αυτό, να μπει μεσα του. Αυτό!
Πώς να Το περιγραψεις; Δεν υπαρχει τροπος. Μονο η Σιωπη. Η απολυτη Σιωπη μπορει μονο να το κανει κ κανενας άλλος. Η Σιωπη είναι η ανωτερη Υπαρξη. Όλα τα απλα πραγματα στον κοσμο μας είναι κ τα πιο μεγαλειωδη. Εκει εξω, ολοι, προσπαθουν κ παιδευονται κ φθειρουν τον εαυτο τους κ τους αλλους, για να κατορθωσουν κατι κ να πουν: «κοιτα εγω τι εκανα!»
Η Σιωπη κ η Αγαπη, ειναι τα δυο μοναδικα φιλαρακια που περιφερονται σε αυτόν τον κοσμο.
Εσβησε το τσιγαρο κ μπηκε στην λαμπερά φωτισμενη αιθουσα της Σουηδικης Ακαδημιας.
Εμπαινε ξανα στα γηινα, σαν βασιλιας. Ο βασιλιας των ποιητων για το ετος 2014. Καποιος τον κτυπησε χαιδευτικα στην ραχη κ γυρισε να τον κοιταξει. Ηταν Αυτος. Δεν ηλθε να τον παρει, το καντηλι του ειχε ακομα λαδι. Ετσι όπως κοιταχτηκαν μεταξυ τους, αγκαλιασε ο ενας τον άλλο.