Συρος, Αιγαιο πελαγος,Κυκλαδες.
Το ονομα Συρος προερχεται από τους πρωτους κατοικους του νησιου, τους Φοινικες. Προερχεται ητε απο την λεξη Ουσύρα που σημαινει ευτυχης, ητε από την λεξη Συρ που σημαινει βραχος. Ας τις ενωσουμε. Συρος, ο ευτυχισμενος βραχος.
Στη Συρο εζησε ο Φερεκυδης, ο αγαπημενος δασκαλος του Πυθαγορα κ εφευρετης του Ηλιακου ρολογιου. Οταν πεθανε ο Φερεκυδης , ο Πυθαγορας που τον υπεραγαπουσε ηλθε από την Σαμο να απαιτησει να ταφει στο ιερο νησι της Δηλου. Δεν θελαν οι παπαδες της τοτε εποχης να τον θαψουν στην Δηλο γιατι ηταν αθεος.
Φερεκυδης, ενας αθεος Θεος. Η Ελλαδα που αγαπω. Οι αθεοι ΘΕΟΙ της. Οι δικοι μου θεοι, οι δικοι μου Αγιοι. Αυτοι οι θεοι παιζαν με τον ηλιο κ αφιερωναν ολη τους τη ζωη στην ερευνα της τροχιας του ηλιου κ την ερευνα της φυσης.
Ακου να δεις! Αν τολμας κοιταξε με στα ματια κ ακου τι εχω να σου πω:
Αυτή η χωρα είναι ιερη απ’ ακρου σ’ακρου,
κοιμηθηκαν ξακουστοι θεοι στην αγκαλια της,
κ συ την μολυνεις. Δεν την σεβεσαι. Την βιαζεις.
Κατηντησες ενας αποχαυνωμενος βιαστης, που ξερνας πανω στο βιασμενο σωμα της, το δηλητηριο σου. Μπορει να ονομαζεσαι πολιτικος, μπορει να σε λενε παπά, μπορει να σε λενε ψηφοφορο, μπορει καταναλωτη, μπορει σωσία, μπορει να αυτοονομαζεσαι οτιδηποτε θελεις. Απαιτω σεβασμο σε αυτή την χωρα,
σε αυτά τα χωματα, ζει κ αναπνεει η ιεροτητα.
Κ δεν εννοω καθολου σημαιες κ υμνους κ θρησκειες κ φανφαρες κ εγωιστικες περηφάνειες του τυπου: εγω ειμαι ελληνας.
Μην γινεσαι παιδαρέλη. Μωρόχαυλος. Μεγαλωσες νομιζω. Η μηπως όχι;
Αυτή η χωρα είναι ιερη. Απαιτω σεβασμο,
κ κυριως από αυτους που είναι εξουσια κ κατουρούν χυδαια πανω της.
Παω να γραψω κατι για την Ελλαδα, για την Συρο κ μου προκειπτουν Θεοι, Θεες, μυθοι μεσα σε μυθους, ερωτες μεσα σε ερωτες, κ ξανα ερωτες κ ξανα οι θεοι κ ξανα οι μυθοι.
Κ υστερα οι μετριοι κ οι θνητοι αυτό που ξερουν παντα. Διχονιες.
Κ ξανα ενας θεος να επιμενει. Ενας Σωκρατης.
Κ συ ενας όπως παντα, ενας χουλιγκαν.
Κ ξανα οι θεοι. Να επιμενουν, να επιμενουν, να επιμενουν,
να ανοιγουν προτογνωρους δρομους. Για σενα. Για μενα. Για μας. Για ολους μας.
Απαιτω σεβασμο από ολους. Κ κυριως για αυτους που τους παραχωρηθηκε εξουσια.
Δεν με ενδιαφερει τι κανουν εξω οι αλλοι. Είναι βαρβαροι. Ας καουν.
Πανω σε αυτά τα χωματα γενιουνται θεοι. Κ μονο θεοι. Οτιδηποτε ποιο κατω απο αυτό είναι βαρβαροτητα.
Ας εγκαταληψει τον τοπο τουτο ο κάθε βαρβαρος. Ας παει εκει στους ομοιους του.Εκει εξω βασιλευει η βαρβαροτητα κ ο θανατος σου η ζωη μου. Ας την απολαυσει μαζι τους.
Κ ξανα οι Θεοι να επιμενουν, να επιμενουν. Το σπερμα τους παντου σε αυτα τα μερη,
κ η βαρβαροτητα δεν χωρα πουθενα.
Ιερος τοπος. Ελληνικοτητα. Μια διαδικασια σε εξελιξη, προς την ομορφια,
στην γυναικα, στην γυναικαρα Ελλαδα.
Συρος, Ροδος,Κρητη, Ιθακη,…Θεοι κ Θεες. Οι μυθοι που περιμενουν πραγματωση,
κ η Ελλαδα μια διαδικασια, προς την ομορφια, στα αστρα.
Η βαρβαροτητα νιωθει αβολα εδώ. Ελλαδα.
Ηλθαν οι Γερμανοι εδώ…
μετα ηλθαν οι Αγγλοι…
οι Ευρωπαιοι…
περασαν κ οι Αμερικανοι, κ είναι ακομα εδώ…κρατωντας
φωτια κ τσεκουρι διπλα στην Ακροπολη,
στησαν κανονια οι αθεοφοβοι διπλα στην Ακροπολη,
κ παρα διπλα, στην Πνυκα, ο Μετωνας το 500πχ, να εχει στημενο τον γνωμονα(ηλιακο ρολοι) του κ να μετρα ηλιοστασια κ ισημεριες, να παιζει βολους με τον ηλιο κ να σκανε κ οι δυο στα γελια. Ο ηλιος κ ο ανθρωπος να παιζουν βολους,
κ παρα διπλα ενας άλλος θεος. Ο Σωκρατης. Γνωριζω ότι δεν γνωριζω να λεει,
κ το μαντειο των Δελφων να γονατά μπροστα Του από ευλαβεια.
Τα κανονια των βαρβαρων, πανω στην Ακροπολη,να κλάνουν βομβες, ασταματητα,
να σπερνουν δηλητηρια στις μαργαριτες,
κ αυτές να μαραινονται, να πεθαινουν,
κ ξανα η Ανοιξη να επιμενει, να επιμενει, να επιμενει. Νάτες τις μαργαριτες ανθισαν.
Κ υστερα παλιν το ιδιο σκηνικο ξανα κ ξανα,
το αδειο κυπελο με το κωνειο στα ποδια του κρεβατιου, κ συ να κλαις απαρηγορητα,
κ Αυτος να λεει: «Ασε με να νιωσω το φαινομενο του θανατου, να δω την γευση του».
Τρεμω όταν γραφω για Σενα. Κλαιω,
κ Συ με χαιδευεις στο κεφαλι, μην κλαις μου λες. Ασε με να νιωσω το μυστηριακο φαινομενο του θανατου. Εσυ ο Μυστης της ζωης,
κ του θανατου.
Οι βαρβαροι γεμιζουν ξανα τα κανονια τους μπαρουτι. Αυτό ξερουν, αυτό κανουν.
Τα χωραφια γεματα με μαργαριτες.
Εσυ; Απαιτω μια απαντηση. Εσυ με ποιους θα πας;
Μην μπερδευεσαι. Απλα μαθηματικά της πρωτης ταξης του νηπιαγωγειου.
Τα χωραφια είναι γεματα με μαργαριτες. Το τραινο της Ανοιξης κανει σταθμο παντα πρωτα από εδώ. Κ μετα ότι περισσεψει το αφηνει σε αλλους τοπους.
Εσυ;
Ότι κ να απαντησεις η Ανοιξη αποφασισε. Μαργαριτες.
Να ξερεις! Δεν μετρα κ πολύ η γνωμη σου! Σε αυτά τα μερη κανουν κουμαντο οι Θεοι.
Τα χωραφια είναι γεματα με μαργαριτες.
Οι χυδαιοι νομιζουν. Παντα νομιζουν οι χυδαιοι. Οι χυδαιοι επειδη είναι χυδαιοι κ επειδη νομιζουν, νομιζουν ότι είναι θεοι. Οι χυδαιοι νομιζουν ότι εχουν εξουσια. Κυριως οι χυδαιοι νομιζουν αυτό. Ότι δηλαδη εχουν εξουσια. Νομιζουν ότι εχουν εξουσια. Μια φορα ηταν ενας χυδαιος που πεθανε. Αυτος ο χυδαιος νομιζε ότι επειδη νομιζε ότι εχει εξουσια, νομιζε ότι δεν θα πεθαινε. Τελικα όταν ηλθε να τον παρει κ να τον σηκωσει ο θανατος, αυτος σηκωσε το οπλοπολυβολο να τον καθαρισει κ όταν εμεινε από σφαιρες, τελικα τον σηκωσε ο θανατος κ τον πηρε μαζι του. Ηλθε το γραφειο κηδειων, τον επλυνε , τον καθαρισε, τον εντυσε ομορφα , του εβαλε μακιγιαζ , κ του τεντωσε τα χειλη με μια πλαστικη μασελα για να φαινεται ότι χαμογελα. Τετοιο χαμογελο δεν ειχε ουτε όταν ηταν ζωντανος. Το συγκεκριμενο γραφειο κηδειων εκανε καλη δουλεια, να το προτιματε.
Τον θαψαμε. Νομιζει ακομα, εχει αυτή την βεβαιοτητα ακομα κ νομιζει. Ο χυδαιος που νομιζει.
Κ πανω στο χωμα οι μαργαριτες να χορευουν.
Τα χωραφια ειναι γεματα μαργαριτες.
Συρος . Μαρκος Βαμβακαρης.
Εβαλα το «Μινορε της αυγης» κ ο Κοσμος αρχισε να χορευει κ να λικνιζεται πανω στις χορδες του μπουζουκιου κ της φωνης του Μαρκου Βαμβακαρη.
νησια σπερμενα στη θαλασσα,
νούφαρα,
οι μαργαριτες του νερου.
μου εδωσε μολυβι κ χαρτι κ μου ειπε γραψε, η Αντωνια. κ εγραψα κ αν της αρεσε της το αφιερωνω. Αν της αρεσε, γιατι είναι πολύ νεα κ το αιμα της ηφαιστειο πανω στη γη, ετοιμο να εκραγει κ γω μιλω περισσοτερο για την σιωπη, για το δροσερο φεγγαρι κ αυτή μιλα για καμινια κ για ηλιους. Όλα στον καιρο τους. Αν της αρεσε της το αφιερωνω,
εβαλα Μαρκο Βαμβακαρη κ τα «Μπλε παραθυρα σου». για σενα.
η ζωη είναι νοτες,
Βαμβακαρης κ «Ηθελα να’μουν Ηρακλης»,
μυθοι μεσα σε μυθους,
παμε Μαρκο μου! Φραγκοσυριανη. η Ελλαδα, ενας μυθος,
τα ματοκλαδα σου λαμπουν