Φύλαγες το Μάρτη
στα λευκά σου δάχτυλα
Κλωστή δεμένη
Επαιζες με κόκκινο
και μάτωνες του μπράτσου σου
εκείνη τη ζωγραφισμένη άγκυρα.
Πληγή γινόταν η αγάπη
Και καθώς άλλαζε ο καιρός
ούρλιαζε η ψυχή
και την άκουγε ο Αδης
προσπαθώντας τις Πύλες του
να κλείσει.
Δεν ξέρω ακόμη
Αν είσαι μέσα ή έξω απ' την κόλαση
Ξέρω πως κι ο φετινός Μάρτης
πονάει το ίδιο...
-Μαρία Νικολάου-