στον Ιστοχώρο του Λογοτεχνικού Club,που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που αγαπούν την λογοτεχνία και επιθυμούν να προβάλλουν αυτό το κομμάτι του πολιτισμού μας σε όλον τον κόσμο. 
συλλογή: Εγώ ο Ανάδρομος
Φιλε ταξιδευτή.
Απο το παράθυρο μου, ετουτο το δειλι
,με συναρπαζει ενα πέλαο..
ενα γαλάζιο που απλώνεται, προσεχοντας θαρρεις τα ποδια μου
μην βρεξει...
και μην ταράξει τουτη την άγια ησυχία.
Κι αν τις αφροσχάσεις μετρώ,..
κι αν χάνομαι σε τουτο το ηχόχρωμα, βιάζομαι να την λατρέψω θαρρείς..
αυτη που πάντοτε ήταν η δική σου αγαπημένη.
Εγω δεν την γνωρίζω,
μονάχα την κοιτώ, και μετράω τις αφροσχάσεις.
Μα είναι αλλιώς οι αφροσχάσεις όταν η θάλασσα φιλιέται με τους μουσώνες.
Οταν τα μαυρα της σωθηκά ζητούν την λαγνεία των σωμάτων,
κι οταν πνίγονται οι έρωτες, σαν τα μαλλια της σελήνης
τον αυγουστό.
Ετούτο το δείλι, φίλε..
οι σκέψεις μου τρεχουν σε σένα
σαν τα δελφίνια
-ποιος άλλωστε παρα μόνο τα δελφίνια, μπορει να μετρ'α τις αφροσχάσεις-
κι όπως το πέλαο κοιτώ
βιάζεται η ψυχή, βιάζεται ταξιδευτή να αναπαυθεί
στο μικρό της ταξίδι.
Εσύ να μιλας για τη θάλασσα!!!
έτσι ως ορίζει τον κάθε πηγαιμό σου, να της μιλάς για να ξεχνιέται,
να γαληνέυει, να κοιμάται,.
και νέα να σου φέρνει απο τουτο δω το πέλαο
που απόψε με συνεπήρε.
Kαι θα΄ρθει γρήγορα το δείλι, που απ τη γέφυρα
ένα γνωστό καμπαναριο, -το πανώριο, του Αγιού μας-
θα ρθει σειρά-ευλογημένη-
εσε να συνεπάρει!!
Ας κάτσω λίγο ακόμα,
ισως στην πελαογραμμη, χορέψει του σκαριού σου η σιλουέτα.
Kαλό ταξίδι ταξιδευτή.
