Αφιερωμένο σε όσους φυλάνε ένα παιδί μέσα τους
Νά 'μαι λοιπόν εδώ κι αυτό το βράδυ,
στην ησυχία της νύχτας βουτηγμένος,
παράξενα, μα εξαίσια θλιμμένος,
να νοσταλγώ εκείνο το λιβάδι·
Εκεί που έπαιξε η χαμένη αθωότη
των μεγάλων αγνοώντας ακόμη τον πόνο·
εκεί που ακούστηκε ο αχός των πρώτων χρόνων,
το μέρος όπου ζωντάνευε η νιότη.
Στο χορτάρι του κυλίστηκε η ελπίδα,
δίπλα στους θάμνους του τα όνειρα φυτρώσαν,
στ’ αγκάθια του τα γόνατα ματώσαν·
εκεί την πρώτη ευτυχία είδα.
Όμως τα χρόνια πέρασαν και πήραν
μακριά τις παιδικές μου συγκινήσεις,
αφήνοντας μονάχα αναμνήσεις,
καθώς άλλα λιβάδια μετά με συνεπήραν.
Τώρα το λιβάδι έχει ερημώσει
από χαρούμενες φωνές κι από παιγνίδια·
ποτέ δε θα ξανασυμβούν τα ίδια,
τη ζεστασιά του ξανά δε θα τη δώσει.
Ναί! Τ’ αγάπησα εκείνο το λιβάδι,
μα τώρα πια λογίζομαι μεγάλος·
μες στην ψυχή μου απόψε ακούγεται ένας σάλος:
Ένα παιδί κλαίει μοναχό αυτό το βράδυ.